Uzlaşmaya başvurulmasından sonra, uzlaşma talebinin sonucu beklenmeksizin aynı vergi ve cezaların iptali istemiyle açılan ve incelenmeksizin reddi gereken davada, bu husus gözetilmeksizin uyuşmazlığın esası incelenerek verilen kararda isabet bulunmadığı hk.

İstemin Konusu: Vergi Mahkemesinin kararının temyizen incelenerek bozulması istenilmektedir.

Dava Konusu İstem: Davacı şirketin 2006 yılı hesap ve işlemlerin incelenmesi sonucunda, takdir komisyonu kararına dayanılarak, satışını yaptığı çeşitli lüks otomobillerin özel tüketim vergisinin eksik beyan edildiğinden bahisle, aynı yılın Şubat ila Haziran ve Ağustos ila Aralık dönemlerine ilişkin olarak tarh edilen özel tüketim vergileri ile kesilen vergi ziyaı cezalarının iptali istemiyle dava açılmıştır.

İlk Derece Mahkemesi Kararının Özeti: Olayda, takdir komisyonunca res’en takdir edilen matrahın ne şekilde bulunduğuna ilişkin somut tespitlerin bulunmadığı, vergi inceleme raporunun düzenlenmediği dolayısıyla takdirin müstenidatı bilgi ve belgeler ortaya konulmadan cezalı tarhiyata gidildiği gerekçesiyle davaya konu tarh ve ceza kesme işlemlerinin iptaline karar verilmiştir.

Temyiz Edenin İddiaları: Dava konusu dönemlere ilişkin olarak 08.01.2013 tarihinde uzlaşma talebinde bulunulduğu ve 05.11.2013 tarihinde uzlaşmanın gerçekleştiği belirtilerek, davanın konusuz kaldığı ileri sürülmektedir.

Karar: Davacı tarafından satışı gerçekleştirilen 58 araçtan 47 tanesi için yıl içerisinde aynı marka ve model araçlarla ilgili beyan edilen özel tüketim matrahları baz alınarak elde edilen ortalama matrah esas alınarak takdir komisyonunca takdir edilen matrahlara dayanılarak, 2006 yılının Şubat ila Haziran ve Ağustos ila Aralık dönemlerine ilişkin olarak vergi ziyaı cezalı özel tüketim vergileri tarhiyatları yapılmıştır.

213 sayılı Vergi Usul Kanunu’nun Ek 7. maddesinin 1. fıkrasında, müddeti içinde uzlaşma talebinde bulunan mükellef veya ceza muhatabının uzlaşma talep ettiği vergi veya ceza için, ancak uzlaşma vaki olmadığı takdirde dava açma yoluna gidebileceği; 3. fıkrasında ise, uzlaşmanın vaki olması halinde, mükellefin, üzerinde uzlaşılan vergi ve cezaya (bunlardan birisi üzerinde uzlaşılmış olsa dahi her ikisine); adına sadece ceza kesilmiş bulunanın ise, üzerinde uzlaşılan işbu cezaya dava açamayacağı hükme bağlanmıştır.

Dosyanın incelenmesinden; davacı şirket tarafından dava konusu dönemlere ilişkin olarak 08.01.2013 tarihinde uzlaşma talebinde bulunulduğu, aynı cezalı tarhiyatlara karşı 28.01.2013 tarihinde ise dava açıldığı, 05.11.2013 tarihinde uzlaşmanın vaki olduğuna ilişkin tutanağın 23.12.2013 tarihli ara kararı üzerine dosyaya da sunulduğu; 19.02.2014 tarihinde verilen iptal kararına yönelik temyiz dilekçesinde de aynı hususların tekrar edilmek suretiyle davanın konusuz kaldığının iddia edildiği anlaşılmaktadır.

Bu bakımdan; 08.01.2013 tarihinde uzlaşmaya başvurulmasından sonra, uzlaşma talebinin sonucu beklenmeksizin aynı vergi ve cezaların iptali istemiyle açılan ve incelenmeksizin reddi gereken işbu davada, bu husus gözetilmeksizin uyuşmazlığın esası incelenerek verilen kararda hukuki isabet görülmemiştir.

Açıklanan nedenlerle; temyiz isteminin kabulüne, Vergi Mahkemesinin kararının bozulmasına, yeniden bir karar verilmek üzere dosyanın anılan Mahkemeye gönderilmesine, 492 sayılı Harçlar Kanunu’nun 13. maddesinin (j) bendi parantez içi hükmü uyarınca alınması gereken harç dahil olmak üzere, yargılama giderlerinin yeniden verilecek kararda karşılanması gerektiğine, 2577 sayılı Kanun’un (Geçici 8. maddesi uyarınca uygulanmasına devam edilen) 54. maddesinin 1. fıkrası uyarınca bu kararın tebliğ tarihini izleyen günden itibaren onbeş gün içinde karar düzeltme yolu açık olmak üzere, oybirliğiyle karar verildi.